Het voelde alsof ik een schilderij in liep. Onder de blauwe hemel slingerde het pad door het gras naar een veld met hier en daar wat hooibalen en een rij cipressen op de achtergrond. Een kleurrijke lappendeken bij een heuvel in de verte bestond uit gouden velden, een zachtgroene wijngaard, een donkerder groen vierkant met olijfbomen, afgelegen villa’s en een schattig dorpje op een heuveltop. Dit was het perfecte Toscaanse landschap waar ik altijd van had gedroomd.
Al wandelend op de Via Francigena werd ik iedere dag, de hele dag lang getrakteerd op dit sprookjesachtige landschap van deze eeuwenoude pelgrimsroute die loopt van Noord-Europa tot Rome.
Ik startte die bijzondere dag in het plaatsje San Miniato, vulde mijn waterfles bij de fontein en sloeg fruit, belegde broodjes en zoete cantuccini koekjes in bij de lokale kruidenier. San Miniato ligt strategisch op een splitsing van de Via Francigena en de weg naar Florence en Pisa. Hier vonden veel gevechten plaats in de Middeleeuwen. Verschillende heersers verstevigden het stadje met een kasteel en dikke stadsmuren. Alles was stil en vredig toen ik over de groene vallei van de Arno uitkeek vanaf de klokkentoren voordat ik te voet het plaatsje zou omwisselen voor het platteland. Vanaf de hoofdweg sloeg ik een wit grindpad in om het verkeerslawaai te verruilen voor het rustgevende geluid van stromende beekjes, krekels en vogels. Ik passeerde schitterende villa’s met oprijlanen omzoomd door bomen, en bruisende boerderijen, wijngaarden en olijfgroeven en bewonderde dit met zicht op de blauwzwarte heuvels in de verte. Later die dag arriveerde ik in het plaatsje Gambassi Terme en genoot van een verkwikkende koffie op het gezellige pleintje, voordat ik het dorp met leuke straatjes en steegjes ging ontdekken. Ik bekeek hoge huizen met rijkversierde deuren, ramen omlijst met houten luiken, bloembakken en ouderwetse straatverlichting die mijn pad verlichtten terwijl de schemering inviel. In de Middeleeuwen was het plaatsje populair door de vele warmwaterbronnen en pelgrims stopten hier om uit te rusten op hun lange reis en om van het geneeskrachtige water te drinken. Moderne pelgrims als ikzelf badderen in deze wateren of genieten in een nabijgelegen wellness resort.
San Gimignano is een belangrijke stop langs de route. Foto: Alpineguide/Alamy, Kevin George/Alamy
De volgende dag leidde de Via Francigena mij naar San Gimignano. Soms was de weg aan weerzijden gevuld met wilde witte bloemen waar vlinders dansten en libellen zoemden.
Ergens anders liep ik door bossen met donkergroene eiken, walnootbomen en olijfgroeves, met borden die waarschuwden voor herten en waar ik misschien een omleiding maakte om wijn of olijfolie te proeven bij een boer in de omgeving. Een van mijn favoriete stops was bij het Monastero di Bose in Pieve di Cellole. Bovenop een heuvel begroeid met wilde bloemen waar houten bankjes tussen stonden om te genieten van het uitzicht over de Elsa vallei (Colle Vald d’Elsa). Er stond een bordje met ‘silenzio’ maar het uitzicht is zo mooi dat iedereen vanzelf stil wordt en een moment van reflectie ervaart. Hier bezocht ik ook een herbouwd Romaans kerkje uit 1109 en een winkeltje met aardewerk uit de pottenbakkerij en heerlijke confiture gemaakt in het klooster zelf. Het volgende stuk van de route nam me mee door een weide vol hoog gras en veldbloemen naar de hoofdweg, tot het hoger gelegen San Gimignano en het duurde niet lang of de beroemde middeleeuwse torens kwamen in zicht. Ik passeerde een indrukwekkende poort naar de kleine straatjes van het oude stadje waar restaurants en gelateria’s lagen op weg naar de Piazza del Duomo. De winkels verkopen alles van souvenirs tot salami. Er wachtte een sublieme verrassing op mij boven op de Torre Grossa waar ik het beeldschone landschap waar ik doorheen had gereisd en wat er nog op mij lag te wachten op de Via Francigena uitvoerig in mij op kon nemen.
