De in Londen gevestigde Greg Funnell is al meer dan 10 jaar professioneel fotograaf en zijn werk verschijnt regelmatig in publicaties zoals The Sunday Times, Financial Times en Vanity Fair. Hij is naast een documentairefotograaf een Fellow van de Geographical Society. Zijn werk varieert van oorlogsfotografie tot het verslaan van culturele evenementen. Deze foto komt uit een reeks die genomen is tijdens de beroemde Toscaanse paardenrace, de Palio, die elk jaar in Siena plaatsvindt in juli en augustus. Tuscan Guru vroeg hem naar zijn benadering om dit klassieke schouwspel vast te leggen via zijn camera.
TG: Wat interesseerde je in The Palio als onderwerp?
GF: Ik ben erg geïnteresseerd in de mannelijkheid die in bepaalde culturen wordt getoond, het idee van zelfredzaamheid en de heldendaden die het vertegenwoordigt. De Palio zit vol met intriges en de jockeys lijken goddelijke figuren, bijna mythisch. Ze worden op een voetstuk gezet door de verschillende contradas (de verschillende wijken van Siena) en aanbeden als atleten. Er zit romantiek in en een diepere, donkere kant die me ook interesseert.
TG: Foto’s van de Palio hebben de neiging zich te concentreren op de enorme drukte, maar voor deze foto heb je ervoor gekozen om één berijder en zijn paard de focus te geven, waarom?
GF: Veel van mijn foto’s uit deze collectie richten zich op de opbouw en de menigte in het pre-race-moment. Ik ben altijd op zoek om energie vast te leggen en het moment stil te leggen zodat je echt een indruk krijgt van het drama – een foto is 2D en moet een emotie hebben om op de best mogelijke manier te communiceren. Deze foto legt een moment vast; het gaat over de man die vecht om de competitie te winnen en om het in eenheid met een paard te bewerkstelligen. Natuurlijk krijg je de beweging in de opname, wat bijdraagt aan het gevoel voor drama.
TG: Waarom heb je ervoor gekozen om de Palio in zwart-wit te fotograferen?
GF: De Palio is een ongelooflijk kleurrijke gebeurtenis. Toch leidt de pracht en praal af van zijn ruwere aard. Het is allemaal een vermomming, als een goocheltruc, om je ogen en je hersenen af te leiden. Maar voor mij gaat de Palio over de mensen, de dieren en de emoties. De enige manier om daar grip op te krijgen was om de kleur volledig te verliezen. Ik wilde ook dat de foto’s snel tijdloos voelen, kleur dateert. Ik wilde niet dat het over een specifieke Palio gaat in een bepaald jaar, ik wilde dat de beelden over De Palio gaan en iets groters vertegenwoordigen.
TG: Voelde u zich als een Britse fotograaf een buitenstaander?
GF: In sommige opzichten heel erg maar ik ben altijd de buitenstaander, dat is waar ik me comfortabel bij voel. Ik hou ervan om genegeerd te worden zodat ik kan werken. Als ik aandacht krijg, kan ik geen goede foto’s maken. Dit was nuttig voor de Palio – als je politieke loyaliteiten had met de ene contrada tegenover de andere dan zou dat het leven moeilijk maken. Dat is het niveau van de ernst waarmee de gebeurtenis wordt genomen, mannen en vrouwen van verschillende contrada’s spreken soms niet met elkaar in de aanloop naar de Palio. De spanning is om te snijden.
TG: De race is snel en furieus, hoe was het om te fotograferen?
GF: De race vindt in minder dan drie minuten plaats en de fotografen mogen op de baan met de paarden – er is geen barrière. Toch is het echte gevaar volgens de lokale fotografen, de menigte na de race, omdat ze het circuit opduiken en je in een stormloop terechtkomt. Het is nogal een viscerale ervaring. Als fotograaf ben je verstrikt in de lichamelijkheid van het evenement. Ik hou daarvan. Het dwingt je er deel van uit te maken en je zintuigen te gebruiken; je hebt een rol om foto’s te maken – dat is je eigen privégevecht en race.
Je kunt meer afbeeldingen uit Greg’s collectie, de Palio en zijn andere werk hier bekijken.
